www.braterskieprzymierze.fora.pl

BeronHeavyhand

Z tunelu za Krangiem coraz bardziej nasilały się stłumione wrzaski i tupot dziesiątek nóg.

Belgar

Zwrócił się do Canavara.
- Nie musi się bać bo nie jest sa... - urwał i wsłuchał się w hałas. - Do broni! - Krzyknął podnosząc topór

.

Canavar

- Ktoś się zbliża? Kto to? i komu pomóc?- po tych słowach pobiegł w cień po czym skrył się w krzakach by zobaczyć rozwój sytuacji.

Gość

A zbliżał się nie kto inny jak kolejny krasnolud, szkopuł w tym, że nie od strony jaskini a od strony lasu. Dziarskim krokiem pomaszerował w kierunku swoich pobratymców. Stanąwszy przed nimi, rozejrzał się bacznie dookoła po czym wyciągnął fajkę z ust i powiedział:
- Nie dalej jak wczoraj idąc traktem kupieckim w kierunku tamtej wioski - tutaj pokazał dłonią w kierunku gdzie leży wioska - spotkałem moich starych przyjaciół Heavyhand`ów. Chciałem im potowarzyszyć, ale nasze drogi prowadziły w dwóch różnych kierunkach. Dlatego dostałem od nich propozycję abym przystąpił do was, jeśli oczywiście wyrazicie taką chęć. Ja będę zaszczycony mogąc stać ramię przy ramieniu z przyjaciółmi moich przyjaciół.
Chwilę trwała cisza gdy krasnolud przyłożył fajkę do ust i zaciągnął bucha.
- Długo błąkałem się po głuszy, bo tam kazano mi was szukać, jednak usłyszałem jakiś krzyk i skierowałem się w jego kierunku. Widzę, że nie mogłem wybrać sobie lepszego momentu na wasze odnalezienie. Ah tak, zapomniałbym, na imię mam
Grothord. Miło mi.

Canavar

- Kolejny z bandy- pomyślał Can nadal przypatrując się co będzie dalej. Nagle za nim trzasnęła gałązka i zanim Can obrócił się, wyciągnął jeden ze scimitarów i pchnął go za siebie. Wyczuł czyjąś obecność na chwilę przed trzaśnięciem i dlatego bez wahania zrobił to co zrobił. Obrócił się i tylko zobaczył jak jakiś cień ucieka pośpiesznie w stronę gąszczu i plątaniny drzew i krzewów, dlatego też nie poznał po kształcie cóż była to za istota.
Pozostało pytanie- Zostać tu, gdzie nie wiem co mnie spotka dalej, czy przyłączyć się do gwałcicieli i bandytów jednak mając oświetlenie i pomoc z ich strony, przecież to krasnoludy dotrzymujące słowa.
A jednak nadal się zastanawiał....

Krang

Krang nie mógł już tego dłużej wytrzymać. Nagle, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zaczęły pojawiać się obce istoty. Najpierw pół ork, potem jakiś krasnolud, który twierdził, że są mordercami i porywaczami, a teraz khazad, który utrzymuje, że przysłali go tu Heavyhandowie. Od tego wszystkiego, Krangowi zakręciło się aż w głowie. Przez chwilę stał bezruchu, gorączkowo rozmyślając, co teraz zrobić. Wreszcie podjął decyzję, było mu wszystko jedno. Błyskawicznym ruchem wyciągnął swój topór

bojowy i założył dużą, stalową tarczę, na lewe ramię. Pół orku i wy krasnoludy! Zawieśmy nasz spór, do póki nie rozwiążemy sprawy z drowami. Wszyscy słyszycie, że tu idą, więc chwyćcie broń i chodźcie tu! Odwrócił się w stronę jaskini, z której wydobywały się niepokojące dźwięki zwiastujące obecność nieprzyjaciela.

Dimbo

A i owszem. Niepokojące dźwięki nadchodziły bardzo szybko, lecz niektóre z nich były dziwne stosunkowo... Krzyki to? Piski? Trudno się domyśleć cóż to za dziwne stworzenie mogło tu pędzić. Nagle z okrzykiem równym oparzeniu się wrzątkiem z jaskini wypadł jakiś żółty gnom i z rozpędu nie zdołał się zatrzymać i rąbnął w brzuch Kranga. Ojojoj... Kręci... mi się... w głowie... Reszty burczenia gnoma ciężko było zrozumieć. Ewentualnie coś o jakichś grzybach i żuciu... Gnomek jak gdyby oszołomiony klapnął tyłkiem na ziemi przed krasnoludami i tam siedząc kręcił dziwnie na wszystkie strony głową, jakby pijany. Jednak po chwili się otrząsnął i nadal na siedząco powiedział. Dzień dobry! Jestem Dimbo, a za mną są jakieś dziwne cosie kytóre chcą mnie zjeść! Po tych słowach gnom starał sięprzeturlać za krasnoludy wyjmując zza pleców cosik na kształt bambusa...

BeronHeavyhand

Zaraz za gnomem, z jaskini wybiegł cały tłum [10-letni zbok]ów. Jeden za drugim w przerażeniu opuszczały podziemia, niektórzy byli uzbrojeni w miecze, niektórzy w ręczne kusze, a inni w ogóle gdzieś pogubili swe bronie. W każdym razie jasne było to, że przed czymś rozpaczliwie uciekali, jakby przed jakimś demonem, którego próbowali przyzwać, lecz wyrwał im się spod kontroli, lub przed wychodowanym magicznie monstrem. Ciemne [pedały] przeważnie po prostu omijały Kranga i resztę, nie zwracając nań uwagi. U niektórych widok krasnoludów wywołał jeszcze większą panikę, choć znaleźli się i tacy, co z rozpaczy szarżowali na nowego wroga. Było ich jednak niewielu.

Belgar

Belgar bez namysłu zaatakował pierwszego, cios w brzuch zadał poważaną ranę ale nieśmiertelną. Ku zaskoczeniu krasnoluda, powalony [10-letni zbok] został stratowany przez resztę mrocznych [pedał]ów. - Grzybożyciu czy te [świeczki zapachowe] aby na pewno są same? - - zwrócił się do Dimba używając "Grzybożycia" ponieważ jego ma mroczenie bardziej utkwiło mu w pamięci niż imię.

Canavar

Can był już kompletnie zdezorientowany. Krasnoludy, orkowie, gnom , [świeczki zapachowe]... Za dużo było tego an raz. Wyciągnął swe scimitary widząc [świeczki zapachowe] szarżujące na niego. Począł szarżować na nie. Biegnąć sięgnął [sku.rwysyna] jednym z mieczy na wysokości klatki piersiowej i przeciągnął nim po mrocznym [pedale]. [pedał] padł na kolana, złapał się rękami za miejsce po cięciu i opadł z wiskiem agonii na poszycie leśne. Dwa kolejne widząc śmierć swego przyjaciela wyciągnęły dziwnie wyglądające sztylety. Były długie i czarne, tak czarne, że niemal pochłaniały światło księżyca, które łagodnie jeszcze do niedawna dawały odcień szarości na mroczny las.
[świeczki zapachowe] pobiegły w dwóch kierunkach mając w zamiarze otoczenie krasnoluda i rewanż za śmierć ich pobratymca. Jeden z nich wskoczył zręcznie na drzewo, drugi zaś począł machać rękoma, jak gdyby zaczarowując swój sztylet, który po chwili błyszczał jakby zrobiony z adamantium. Can rzucił się na tego drugiego. Wykonał pierwszy cios z góry, jednak [10-letni zbok] go uniknął. Mroczny [pedał] po tym uniku chciał skontrować uderzenie jednak nie sięgnął krasnoluda. Can odsunął się dwa kroki gdy usłyszał świst. To był drugi [10-letni zbok] który zeskoczył akurat za plecy Cana. Już miał wykonać śmiertelny cios w plecy lecz Can instynktownie zarzucił głową do tyłu z impetem zmiażdżył nos elfowi. [świeczki zapachowe] zalał się krwią i jka byk gdy ją zobaczył szaleńczymi atakami chciał wykończyć oponenta. Drugi atakował także. Can był w potrzasku. Jedną ręką parował razy zakrwawionego elfa, drugą trzymał na dystans drugiego mieszkańca Podmroku. Korzystając z sytuacji. że [pedał] nie myślał o obronie a jedynie atakował, po kolejnym parowaniu jego ciosów Can wywinął scimitarem w kształcie litery S od góry i po zakończeniu manewru z całej siły pociągnął swój miecz ku górze. Rozciął drowowi żuchwę rozpoczynając od gardła a kończąc na ustach. Krew bryznęła i umorusała krasnoluda. Can szybko wytarł się jednak [pedał] widząc co się stało skorzystał z nadarzającej okazji i pchnął sztyletem. Z prawego boku Cana posypały się kółka kolczugi. Widać było też lekko sączącą się krew, jednak rana była płytka. Can złapał się za bok wypuszczając jeden ze scimitarów na ziemię i wybałuszył oczy. Nie spodziewał się tego ataku. Szybko się otrząsnął, gdy [10-letni zbok] ponowił atak. Can sparował uderzenie po czym zwinnym ruchem nadgarstka uderzył [sku.rwysyna] który nie odchylił si po ataku. [10-letni zbok] zataczając się odszedł pięć kroków w tył. Zanim się otrząsnął zobaczył tylko jak w jego kierunku leci oręż krasnoluda. Miecz wbił się w ramię [sku.rwysyna] i powalił go na ziemię. Can podbiegł do niego i opadając na kolano całą masą ciosu skumulowaną w pięści wbił się w twarz [sku.rwysyna]. Drgawki przebiegły po ciele mrocznego elfa. W ostatniej chwili życia wypowiedział już z płytkim oddechem słowo "mata'larimans" po czym wydał z siebie ostatnie tchnienie. Can przez chwilę zastanawiał się nad tym słowem jednak nie znał jego znaczenia. Wstał zerwał dwa listki jakiejś rośliny i przykleił do jeszcze świeżej rany. - Pomoc już w drodze bandyci- powiedział i po zebraniu swych mieczy ruszył w miejsce gdzie spotkał krasnoludy.

Gość

Krasnal jak oszalały machał swoim oskardem na drowi pomiot. Nie zwracał uwagi na to jakiego [sku.rwysyna] leje, młodego, starego, kobietę czy mężczyznę, wszystkich częstował stalą tak samo. Podczas jednej z potyczek Grothord miał pewne problemy z małym zwinnym [łoniakiem]. Skurczybyk cały czas unikał ciosów krasnoluda, jednak sam nie był w stanie kontratakować i walka pomiędzy tą dwójką zaczęła się znacznie przeciągać. Gdy [10-letni zbok], ciągle się cofając, oparł się w końcu plecami o drzewo, Grothord wykonał potężny zamachowy cios od góry. [pedał] nie był w stanie go uniknąć, musiał sparować go swoim mieczem. Daremnie. Oskard łatwo przełamał gardę i na całą długość szpica wbił się w czaszkę. [pedał] zwalił się na ziemię, a wyrwanie oskardu z jego głowy wybiło Grothorda z rytmu. Ten ułamek sekundy sprawił, że krasnal nie był w stanie sparować ciosu idącego od tyłu. Momentalnie obniżył się na nogach, skręcił biodrami i mocno wygiął się na kręgosłupie. Cios, który mierzony był pod pachę ostatecznie trafił w ramię krasnoluda, które momentalnie zaczęło obficie krwawić. Kontra Grothorda na nic się zdała, [pedał] odskoczył do tyłu, wbiegł w tłum swoich współplemieńców i pognał przed siebie, a krasnolud skupił swoją uwagę na kolejnych przeciwnikach.

BeronHeavyhand

Gdy z tunelu wybiegł ostatni [10-letni zbok], z osiemdziesięcio drowiej bandy, z mroku jaskini wyłonił się wirujący toporek, który udeżając w plecy jednego z uciekających [pedał]ów, zwalił go nieżywego na ziemię. Rzucającym był Beron Heavyhand, jak się okazało, gdyż on wybiegł z ciemności zaraz za tym dużym oddziałem [10-letni zbok]ów. Wielu z nich zawiązało się walką z przebywającymi na zawnątrz krasnoludami, lecz większość uciekała w popłochu, prowokując masę okazyjnych ataków.
Beron przyklęknął na jedno kolanoi odrzucając na chwilę tarczę, chwycił młot obiema rękami. Postawił go do góry nogami na ziemi i oparłszy się o niego zaczął modlić się do Moradina. Żadnych niezrozumiałych słów, nic, co było związane z plugawą magią. Po prostu się modlił do swego boga. Po chwili krasnolud zaczął świecić białą poświatą a blask jego młota mógłby nawet oślepić niejednego [sku.rwysyna]. Beron w końcu wstał i robiąc dwa kroki w przód, udeżył młotem z całej siły w leżącego, martwego [sku.rwysyna]. Ziemia pod stopami walczących i uciekających zatrzęsła się. Dłoń i młot Berona oplotła jasna błyskawica, która wirując coraz szybciej, nabierała mocy. Nagle rozległ się basowy huk, a potężna fala udeżeniowa powaliła wszystkich na ziemię. Efekt dało się odczuć nawet pół kilometra od miejsca potyczki.
Krasnolud zaryczał przeraźliwie. W jego oczach dało się ujżeć czerwony odcień, który pulsował niczym gorąca krew, szybko krążąca w jego żyłach. Z rykiem rzucił się przed siebie w celu miażdzenia leżących i oszołomionych [10-letni zbok]ów, które po prostu nie były w stanie wytrzymać takiego natężenia światła po całym życiu w Podmroku. Najbliższe leżały nawet ogłuszone po prostu falą dżwiękowo - udeżeniową. Krasnolud skoczył na najbliższego [sku.rwysyna] z taką furioą, że jego młot, który nadal otaczała elektryczna aura całkowicie zmiażdzyła głowę przeciwnika. Beron nie martwił się tym, że zabija teraz bezbronne [świeczki zapachowe]. W Podmroku stoczył dziesiątki "wyrównanych" pojedynków, czyli jeden na dwudziestu i wiedział, że ciemne [pedały] i tak nie miałyby szans w walce z nim.

[Wszystkim nie-drowom nic nie jest, oprócz tego, że leżą powaleni na ziemi. Krasnoludy i gnomy nie są aż tak wrażliwe, jak [świeczki zapachowe] Very Happy

]

Vlyn Heavyhand

Zaraz za Beronem z tunelu wybiegł duergar - brat Berona. Stanął jak wryty zdziwiony, że tyle krasnoludów zastał na zewnątrz, lecz nie miał czasu na zastanowienia. Gonił wraz z Beronem tę grupkę [10-letni zbok]ów przez dwie godziny a przez kilka ostatnich dni wyrżnął kilka setek takich w Podmroku. Tchórzliwe psy uciekają, lecz trzeba je zatrzymać i wybić jakoś... Vlyn nie miał pojęcia skąd akurat tutaj wzięła się gromadka, którą zostawili kilka dni temu, lecz w każdym razie mogli oni mu pomóc w zabijaniu. Gdy Beron wywołał potężną falę uderzeniową, która wyżłobiła przy okazji pod nim mały krater, wejście do jaskini zawaliło się od wstrząsów. Po chwili wszyscy, łącznie z Vlynem leżeli na plecach, lecz duergar szybko się otrząsnął. Przyzwyczajony był już do sztuczek Berona... szybko reagując, pobiegł za krasnoludem w celu zabijania nieprzytomnych [10-letni zbok]ów.

Gość

Grothord wstał lekko oszołomiony, chwilkę przypatrywał się dwójce krasnoludów dobijających [świeczki zapachowe] zanim zorientował się kim oni są. Podniósł z ziemi fajkę która wypadła mu z ust podczas uderzenia fali i schował do kieszeni. Uśmiechnął się przeraźliwie i ochoczo pobiegł pomagać Heavyhand`om.

Belgar

- Nienawidzę Heavyhandów! - Krzyknął podnosząc się. Z całej złości rzucił się na jednego [sku.rwysyna] i z całym impetem parł na niego wystraszony [pedał] uciekł gdzie pieprz rośnie - Zawsze mi zepsują zabawę! HA! - Dokończył.